Soms eten we gezellig samen een appeltje. Niets wordt hier weggegooid. De schilletjes en het klokhuis gaan naar de konijnen en de cavia’s. De bruine blutsjes snij ik weg en geeft ik aan de kippen, en de rest van de appel wordt door mij en door Falco en Jessie opgesmikkeld. Het was niet altijd zo dat mijn honden groentjes of fruit aten. Sterker nog, ik ben daar helemaal niet voor. Honden eten brokjes en hondensnoep, zoals konijnenoren, varkensoren, runderpezen, kortom alles wat zó stinkt dat je het in een zak, in een doos, in de garage bewaard.
Maar ooit gaf ik Falco een stuk wortel. Ik was een avondschoteltje aan het maken voor de konijnen en de cavia’s. Als laatste doe ik de wortels want dat is soms wel hakken met dat mes. Falco zat superlief naast het aanrecht naar mij te kijken. Hij bleef net zolang zitten, tot ik klaar was met snijden. Die dag kreeg hij een stukje wortel. Ik dacht: dat lust hij toch niet. Eerdere ervaringen met Jessie en Senna waren op een teleurstelling uitgelopen. Ze lustten het niet. Mijn alles-etende labrador (en ik bedoel daarmee ALLES) lustte geen stukje wortel, ook geen komkommer of zo. Maar Falco was er dol op. Ik vond het zelf vreselijk grappig om hem op zo’n stukje wortel te horen bijten. Er kwam een konijn-geluid uit mijn herder. Keigrappig!
Dus als ik tegenwoordig een groentebordje sta te hakken in de keuken, beginnen buiten de cavia’s te fluiten, de konijnen onrustig heen en weer te rennen en komt er een herder de keuken ingevlogen om keurig naast mij aan het aanrecht te gaan zitten. Als ik hem niet aankijk, schuifelt hij steeds een kontje dichterbij, alsof hij wil zeggen: ‘zie je me? Ik zit hier, zie je me?’ Ik kan hem dan niet weerstaan. Dan krijgt hij een appeltje of een worteltje. En sinds een paar dagen is mijn labrador het zat. Hij kan het niet uitstaan dat iemand iets lekkers krijgt en hij niet. Hij heeft zichzelf overwonnen en eet nu, met zeer lange tanden dat wel, ook een appeltje en worteltje mee.
Omdat onze honden overdag veel bewegen, liggen ze ’s avonds total-loss voor de televisie. Het zijn ook verder niet echt knuffelhondjes. Al komt er eentje af en toe een aai halen, meestal liggen ze overal in de woonkamer, of in hun mand. Maar twee keer per avond komt Senna naar me toe gewandeld. Ze gaat voor me zitten en kijkt me aan. Ik moet dan zeggen: “Hallo Senna, wat kom jij doehoen?” Met een plof plant ze haar poot op mijn been en dan gaat het kopje scheef. “Kom jij een stokkie halen?” Vraag ik dan lachend. Vervolgens vliegen ook de andere twee honden naar mij toe en moet ik supersnel de oranje doos, die naast me staat, opendoen en er drie stokkies uithalen, ander zit de bank, mijn broek en de afstandsbediening onder het kwijl. Ze krijgen alle drie een stokkie en gaan die in de mand opsmikkelen. Hoezo Pavlov-effect?
En als het s’ avonds laat tijd is om te gaan wandelen met Bart, dan hoeft Bart alleen maar een blikje Ice-tea Zero in elkaar te knijpen en ze staan naast hem. Al rekkend en strekkend sjokken ze achter Bart aan. Alleen Senna niet. Senna staat wel op, maar kijkt dan naar mij. Ik moet dan altijd zeggen: “Ga maar lekker plassen met het Baasje moppie”, en dan gaat ze mee. Zeg ik dat niet, verroert ze geen vin. Grappig hè, wat routine doet met honden.
Routine is ontzettend belangrijk in ons huis. Voor zowel de honden als voor mij. Voor mij, omdat ik anders met mijn chaos hoofd de helft vergeet, en voor de honden omdat ze dan precies weten wat er gaat gebeuren. Zo zijn ze veel rustiger. Voor Falco heb ik een kinderbadje, ik bedoel peuterbadje gekocht. Het is zo’n vlinder waar je aan de ene kant zand, en aan de andere kant water in kan doen. Ik doe in allebei water. Als Falco zichzelf dubbelvouwt kan hij er precies in. En dat doet hij graag als het warm is. Hij vindt spelen met de tuinslang ook heel leuk. Niet handig als je je auto wilt wassen, maar goed. Hij hapt de hele tijd in de waterstraal en met de regelmaat van de klok loopt hij gorgelend en proestend door de tuin, maar dat kan hem niet schelen. Hij gaat hoe dan ook door. Hij vindt het dan ook stiekem leuk om, als ik weer terug in mijn stoel achter de computer zit, zich even heerlijk uit te schudden naast mij. Dat kan hij niet laten. Net als boeren. Hij moét twee keer per dag, na zijn eten, in mijn gezicht komen boeren. Schaamteloos. Ik zit dan rustig mijn boterhammetje te eten en als hij klaar is met eten komt hij netjes naast me zitten. Vervolgens kijkt hij me heel lief aan met die kraaloogjes en vervolgens komt er een boer van hier tot gunder uit zijn bek. Daarna loopt hij weg om zijn eigen ding te gaan doen. Het lijkt alsof ik hem zo getraind heb, zo keurig doet hij dat elke keer.
Senna is mijn maatje. Ze verstaat werkelijk alles wat ik zeg. Ik vind het geweldig dat een hond zo op je ingesteld kan zijn. Haar taak is om mij te beschermen en dat doet ze vol overgave, zolang er een hek tussen staat. Zodra iemand binnenkomt laat ze zich op haar rug vallen en wil ze over haar buikje gekroeld worden. Ze is dol op kinderen en elk wezen kleiner dan 1 meter is het hare. Daar mag niemand aankomen. Ze gaat er op een afstandje naast liggen terwijl de dreumes in het gras aan het spelen is, en dan houdt ze de kleine prima in de gaten. Als ze haar komen aaien, want ze is natuurlijk heel zacht, en ze duwen per ongeluk een potlood in haar neus, of een brandweerautootje in haar oor, kijkt ze me zuchtend aan, alsof ze wil zeggen: ‘Kinderen…!” Maar ze doet niets. Ik waak natuurlijk wel over mijn honden. Ik leg de kindjes altijd uit dat als het hondje wegloopt, dat ze er dan niet achteraan moeten lopen. Dan wil het hondje even rust. Dat snappen ze meestal wel, alleen bij Falco vinden ze het geweldig dat hij wegrent, dan rennen ze achter hem aan en hebben de grootste lol. Dan grijp ik wel even in. Tenslotte ben ik degene die ervoor moet zorgen dat ze zich keurig blijven gedragen.
